Rubbish.

"Die zou ik doen" is een zin die ik niet uit mijn hoofd kan krijgen. De betekenis van deze zin is veranderd in de afgelopen maand. Zoals er een hoop dingen zijn veranderd de afgelopen maanden. Veel positieve dingen zou ik zeggen. Maar ook maak ik me veel meer zorgen dan ervoor. Over de meest alledaagse dingen. Kleine dingen. Bepaalde zinnen. Het maakt eigenlijk niet uit. Het gevoel dat ik erbij krijg is niet positief. Het maakt me gek en paranoïde. Ik zou willen dat ik dit alles zou kunnen negeren en gewoon blij zou kunnen zijn met de positieve dingen. Ik krijg de rillingen bij bepaalde uitspraken, gedachten en het lezen van sommige namen. Ik word zenuwachtig bij het zien van een willekeurige foto en de blik in zijn ogen. Waarom is het zo moeilijk om gewoon te accepteren wat ik niet kan veranderen. Me erbij neerleggen dat sommige dingen niet anders zijn, ook al kan ik niet begrijpen waarom ze zo zijn. Waarom krijg ik zin om iets te slaan, iemand pijn te doen, bij het horen van een bepaalde naam? En waarom is het zo ongelofelijk makkelijk om mezelf pijn te doen, omdat ik anderen geen pijn wil doen. Omdat ik nog steeds het idee heb dat alles wat er gebeurt dat mij pijn doet mijn eigen schuld moet zijn. Naar mijn idee had ik altijd iemand om tegen te praten over dingen die me dwarszaten. Iemand die naar mij luisterde en dan stomme opmerkingen maakte over datgene ik vertelde, maar er wel altijd voor me was. Een vriend. Waar is deze persoon gebleven? En is dit dan ook mijn eigen schuld? Ik beschuldig er anderen van dat zij vriendschappen niet onderhouden, maar ben ik zelf niet net zo slecht bezig? Doe ik ooit wel eens iets anders dan mopperen over wat anderen allemaal fout doen, terwijl ik eigenlijk mezelf gewoon de schuld geef. "Waarom" is een woord dat ik veel te vaak gebruik. Maar vragen waarom is zo makkelijk. En ik mopper teveel. Misschien is het veiliger om boos te reageren op dingen dan ermee om proberen te gaan. Of erover na te denken. Ik wil zoveel maar ik doe zo weinig. En is dat niet altijd zo geweest? Ik heb altijd veel gewild, maar voor mijn gevoel ben ik geen stap verder dan jaren geleden. Ik ben nogsteeds onzeker. Nogsteeds dik, klein en vervelend. Ik zeg wel dat ik vrienden heb, maar hoevaak zie ik ze ook daadwerkelijk? Ik kan wel excuses verzinnen waarom ik bepaalde mensen niet meer zie, of niet vaak meer spreek. Maar uiteindelijk ligt de schuld bij mij zelf. Ik bel niet meer of ik langs kan komen, of om gewoon te kletsen. Wat is de stabiele factor in mijn leven? Zouden anderen hier ook last van hebben? Stel ik me aan? Dit heeft ook allemaal geen zin. Ik ga naar bed.